《三竹》根据真实故事改编，讲述了七个正处于少年时期的学生为了逃离三竹这个乡下，不惜以身试法吸食毒品。他们的老师并没有放弃他们，反而教导他们，并给他们机会让他们证明自己的存在价值和生命意义。
----------------------------------------------
ท่ามกลางปัญหายาเสพติดที่แพร่ระบาดอย่างหนักไปทั่วทุกท้องที่ของประเทศ รวมถึงชุมชนเล็ก ๆ อย่างอำเภอสามชุก เด็กนักเรียน 7 คน ที่ชีวิตกำลังอยู่ในวัยสดใส สนุกสนาน มีความฝันและความรัก แต่วันนี้พวกเขาต่างต้องเผชิญกับปัญหา โดยแต่ละคนไม่สามารถหาทางออกได้ ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ พวกเขากำลังตกนรกทั้งเป็นด้วยการถลำลึกไปกับวังวนของยาเสพติด สังคมรุมประณามเด็กที่กำลังหลงทาง ครูธรรมดาคนหนึ่งกล้าที่จะลุกขึ้นประกาศกับสังคมว่าเด็กทั้ง 7 เป็นเพียงเหยื่อของความเสื่อมในสังคมเท่านั้น ครูผู้นี้ได้ ต่อสู้เคียงข้าง และพยายามเข้าถึงปัญหาของเด็กแต่ละคน ด้วยความเชื่อมั่นว่าจะนำพาเด็กทั้ง 7 คนลุกขึ้นยืนได้ใหม่อีกครั้ง
นี่ คือการตีแผ่เรื่องจริงในซอกมุมเล็ก ๆ มุมหนึ่งในสังคมไทย ของครูกับลูกศิษย์อีก 7 คน ที่ปลุกกระแสชุมชนให้ลุกฮือขึ้นมาต่อสู้กับปัญหายาเสพติดอย่างจริงจัง เนื่องจากพิษภัยของมันนั้นมหาศาลนัก นอกจากทำให้ผู้เสพได้รับความทุกข์ทรมานแล้ว ยังเป็นที่มาของการก่ออาชญากรรมขั้นรุนแรงด้วย
对于成长总是有太多执念，对过往也太过美化，闪回式的回忆总是美好，只是生活总得继续。
总有地方有奇怪的错位…就像我始终喜欢すーちゃん胜过かおり。原来这叫报菜名吗，原来这就是我不喜欢日出日落系列的原因吗…
看的真他妈难受，明明都很不想看了，还继续往下看，就像嘴上干枯的皮，越撕越痛，越痛越撕。
倒叙人生，从外形到剧情的回溯似水年华，相遇相聚心动分离，所有种种交织成最后车窗外所走过每一步路的记忆，太喜欢这个剧本传达的情绪，所有留不住的过往，爱过的人，最开心时也最难过的心情，每一个都很戳我。森山未来太好了，所有配乐歌曲也都太合适了。
采用倒叙的方式，仍然是丧的文化，无可避免的成为普通的人，但是对比不是很强烈，比如痛苦，梦想，感觉主角没有什么理想，只是不知不觉成为了一个普通的大人，
很适合现在的我观看。究竟要如何接受自己的普通。“搭上计程车回到现实吧”，可是计程车上又放起了曾经的歌。
有过片名一样疑问，只是在路上奔走，无暇顾及。
森山君对这类角色真是信手拈来~浅野忠信在杂志封面出现，后面他女儿就出场了~巨幅《堕落天使》电影海报这品味可还行~
很喜歡片尾的閃回，還有電視上播著小混混的新聞，回憶過去是萍水相逢幫過自己的好人。
影片看下来的感受恰似电影中经常出现的一个词：普通。
成长路上被一些人事物点亮，那些相遇点滴，如躺在星河之下一般，忘记了时间的流逝。可终归还是在长大，长大到一时忘记了年少时的幻想，再停下来看到那个人的名字，那些走过的街道，回忆与遗憾连同那时的梦一起滚滚而来。 “你的身体充满尚未成佛的词语”
故事三星，精美的摄影和构图➕一星。主角太丧了，太普通了，还“花一大笔钱穿跟其他人一样的衣服”…看到中途突然意识到，电影为什么有左右两条黑边？啊，原来是90年代和初恋的画面特有的，这种画幅比例的变换还挺巧妙的。
本来觉得现在的森山还来演这种是准备降维打击一下，看着看着才觉得这降维降得有点多啊…
我被击中了，被一把透明的利剑穿透，悲伤顺着剑身滑入身体。我们终将会变成卑鄙普通的大人，就像我们终将死亡一样
旁观者眼里的不值得，不理解，丑女一个；但你未娶，碰过女人无数，20年后却依旧能为她流泪，这可能就是爱情。
用倒叙表现出了时间感。最后回到开头的场景有点唏嘘的。摄影和音乐都超棒。
有点中年版《花束般的恋爱》的感觉，我们都以为自己终将与众不同，其实每一步都只是费尽全力才能做到普普通通
无目的地的公路旅行谁不想拥有呢，只是那个人在哪里？一事无成的中年人碎碎念，是不是终究会成为一个普通人，还是能让那些“文字”成佛，成为“大人”。趁着不普通的时候好好的不普通下去。
还一直在感谢摄影和制片。
导演本人也比照片胖一点，看起来非常“普通”。
Copyright © 2015-2023 All Rights Reserved
